Een groot probleem is dat onze maatschappij steeds meer georganiseerd raakt rond business cases, terwijl het leven vooral een Better case is.
Groei en verandering zijn geen middelen meer, maar zijn zich uitgegroeid tot doelen. Daardoor ontstaat een dynamiek, die los staat van wat het leven nodig heeft. Zo kunnen er tekorten ontstaan van mensen, die werk willen doen dat het leven ondersteund (onderwijs, zorg, bouw), omdat teveel mensen zich bezig houden met de commerciële business case economie. Natuurlijk hebben ook zaken als het onderwijs een sluitende business case nodig. Laat ik dat een maatschappelijke business case noemen. Bij de maatschappelijke business case is de doelstelling dan om de Better case te faciliteren. Dat in tegenstelling tot de commercieel business case waar succes in geld gemeten wordt, wat neer komt op succesvolle kapitaal accumulatie.
De toelevering van energie, zowel menselijke energie en materiële energie, is vaak geregeld via geld. Dat geld is dus in dit geval het middel om de toelevering te organiseren. Hoe voorkom je dat het geld een doel op zich wordt? Welk ander model is er denkbaar om energie toe te leiden? Gewoon NIET is altijd tenminste een deeloplossing. In de Better Case van het leven gaat maar beperkt geld rond, namelijk alleen in het deel van de business case. Een bijzondere constatering daarbij is dat het hier vooral het deel, waar zaken met onbekende derden worden gedaan gedaan, betreft waar toelevering via geld een dominante rol speelt. Bijvoorbeeld: alles wat je aan je eigen kinderen leert is gratis. Er komt met onderricht pas geld aan te pas als het gaat om scholing door ingehuurde derden, zoals leraren.