Citaat – citaat – citaat – citaat – citaat – citaat – citaat -citaat – citaat – citaat- citaat

Ons gehele leven wordt ook gekleurd door verwijdering van de natuur, die wordt afgedwongen door de geldeconomie en het daarvan afhankelijke stadsleven. Misschien echter wordt het eerst daardoor mogelijk de natuur werkelijk esthetisch en romantisch te ervaren. Wie gewend is in direct contact met de natuur te leven, die mag dan wel haar bekoringen subjectief ondergaan, echter de afstand tot haar, waardoor alleen de werkelijke esthetische beschouwing ervan mogelijk is, ontbreekt hem. Bovendien ontstaat daaruit ook dat stille verdriet, dat gevoel van smachtende vervreemding en verloren paradijs, zoals gekarakteriseerd door het romantische natuurgevoel. Dat de moderne mens het meest van de natuur geniet in de sneeuwgebieden van de Alpen en aan de Noordzee, laat zich misschien niet alleen verklaren uit de toegenomen behoefte aan opwinding; maar ook daaruit, dat deze ontoegankelijke, ons eigenlijk afwijzende wereld de meest extreme intensivering en stilering vormt van datgene wat natuur überhaupt nog voor ons is: een vergezicht van de psyche, dat zelfs op de momenten van lichamelijke nabijheid zich aan ons manifesteert als innerlijk onbereikbaar, een nooit ingeloste belofte, en zelfs onze vurigste overgave met lichte tegenstand en gereserveerdheid beantwoord.

…….

En dat is niet in tegenspraak met het feit dat juist het geldbezit ons de mogelijkheid biedt voor een vlucht in de natuur. Want juist het feit dat de stadsmens slechts onder deze voorwaarde van haar kan genieten, voegt tussen hem en de natuur die distantie in – al is het ook met veel variaties en louter resonanties – die slechts verbindt door tegelijkertijd te scheiden.

Bron: George Simmel, pagina 658

Citaten uit boek van Els Moors

Later zullen ze moeite moeten doen om deze tijden te begrijpen.

Gisteren was het eerste hoofdpunt, gebracht door een zichtbaar ontdane nieuwslezeres, dat er die dag in Groenland alleen al een ijsvlakte ter grootte van België gesmolten was, dat er bosbranden uitbraken omwille van de hitte in landen als Noorwegen, en dat diezelfde branden dan weer zorgden voor een fijn laagje roet op het ijs, waardoor het nog sneller ging smelten.

Vlak erna kwam een item over hoe in Frankrijk de autowegen dit weekend volledig zullen dichtslibben, en hoe de luchthaven van Brussel zijn drukste piekdag van het jaar mocht optekenen.

Die beide nieuwsitems zo vlak na elkaar getuigden voor mij plots van de totale schizofrenie waarin we dagelijks leven.

Plots zag ik ons staan, als in een groter verband haast, onze generatie, …

Ons antwoord was dat er alleen maar vandaag was.

Later zullen ze aan ons vragen: maar hoe leefden jullie in die tijden, hoe konden jullie al die rampen zo onbewogen uitzitten, en het antwoord zal waarschijnlijk zijn dat wij ons voornamelijk hebben verveeld. Dat wij het gevoel hadden dat we er niets aan konden veranderen, dat het alleen maar altijd opnieuw over onze hoofden werd beslist.

Ook nu weer zie ik generaties opgroeien die zich niet werkelijk met de tijd waarin ze leven durven verbinden.

Het stomste wat we kunnen doen is geloof ik bang worden. Nee, we moeten juist rationeel en ijverig en vol vertrouwen beslissingen nemen en het tij keren.

We leefden in de roes. We ontwaakten in de impasse.

En al die tijd gaapte de werkelijkheid ons onbevangen in het gezicht. We konden haar niet recht in de ogen kijken. Zozeer bevreesde zij ons, en zo ongevoelig waren we geworden voor haar verpletterende schoonheid.

De schoonheid is de wet van de werkelijkheid, van oorzaak en gevolg, en hoe elk afzonderlijk mens met of zonder macht, die weigert om gehoor te geven aan de grootse veranderingen waar we voor staan, medeverantwoordelijk zal zijn geweest voor het resultaat. Dat is de schoonheid.

In dat opzicht vrees ik de liefde het meest van alles wat ik ook zou kunnen vrezen.

Ons verlangen naar liefde is toch datgene wat we moeten scholen, zodat het groter wordt, en wijder, en meer bevat dan enkel en alleen onze eigen begeerten. Zodat het op een dag duidelijk wordt dat ons verlangen naar liefde nergens zo puur en zuiver en mooi zal zijn geweest als de dag waarop we de hele wereld in bescherming hebben genomen.

Als de tijden waarin we leven grimmig en uitzichtloos zijn geworden, dan is dat omdat wij grimmig en uitzichtloos zijn geworden.

Bron: compilatie van citaten uit hoofdstuk 16 uit het boek Mijn nachten met Spinoza van Els Moors.