Maand: mei 2022

Nieuw record!

Ontbossing in de Amazone bereikt nieuwe records

De ontbossing van de Braziliaanse Amazone heeft de afgelopen maand een nieuw record gevestigd. In april werd ruim duizend vierkante kilometer aan regenwoud gekapt. Dat blijkt uit voorlopige cijfers van de Braziliaanse overheid, in handen van persbureau Reuters. Ook in januari en februari van dit jaar werden al maandrecords verbroken.

De ontbossing heeft een vlucht genomen sinds Jair Bolsonaro in 2019 president werd. Onder zijn leiding is de natuurbescherming in Brazilië verder verzwakt. Bolsonaro wil met mijnbouw en landbouw de armoede in de regio verminderen.

De Amazone kan enorme hoeveelheden CO2 absorberen. Het tegengaan van ontbossing is van vitaal belang om klimaatverandering tegen te gaan.

Op de klimaattop in Glasgow vorig jaar spraken meer dan honderd wereldleiders met elkaar af dat er voor 2030 een einde zal komen aan de ontbossing. Daarnaast werd afgesproken om bossen beter te beschermen en te gaan herstellen. Ook Brazilië sloot zich aan bij de deal.

Bron: Financieel Dagblad 7 mei 2022

Wie doet zichzelf vrijwillig tekort?

Binnenkort is deze roman geen science-fiction meer

Erik Rozing: Wie doet zichzelf vrijwillig tekort? Dat is de vraag in een roman die behalve het klimaat ook andere kwesties van nu prikkelend urgent voor het voetlicht brengt.


Erik Rozing: Staat van ontkenning. Meulenhoff, 415 blz. € 21,99

Om met name de realisten onder u een stapje tegemoet te komen publiceerde deze krant een jaar of vijftien geleden de reeks ‘Fictie bij de feiten’, waarin een boekenredacteur de opmerkelijke overeenkomsten aanwees tussen een actueel nieuwsfeit en een (meestal al wat ouder) fictief boek. De aanstichters van de financiële crisis in 2008, de kledingvoorschriften van de Libische leider Moammar Gaddafi, het instorten van een archief in Keulen: het bleek allemaal al een keer te zijn beschreven in de literatuur, of dat nu door Melville, Couperus of Böll was gedaan. Het idee achter deze reeks was natuurlijk heerlijk bijdehand en een beschaafde vermaning aan iedereen die de fictie beschouwt als een soort dooie diender, die als een gedweeë notulist achter de werkelijkheid aan sloft. Want wie fictie leest, luidde de les, die kan de bui (een nieuwsfeit is vaker een bui dan een doorbrekend zonnetje) juist al een beetje zien hangen. 

Precies dit, die voorafschaduwende kwaliteit die sommige fictie aanhangt, is wat Erik Rozings roman Staat van ontkenning zo interessant maakt. Over kwesties als stijl en compositie kun je het bij de beoordeling ervan uiteraard ook hebben, maar wat het meest in het oog springt is hoezeer dit boek preludeert op een wereld die komen gaat. En die er eigenlijk al is. Want sciencefiction is het niet – of hooguit ten dele. Het is een boek, en lijkt een boek te zullen blijven, dat bijna met de dag aan sf inboet en aan realisme wint.

Bron: NRC 6 mei 2022, recensie van Sebastiaan Kort

https://www.nrc.nl

Noordzee

Citaat – citaat – citaat – citaat – citaat – citaat – citaat -citaat – citaat – citaat- citaat

Ons gehele leven wordt ook gekleurd door verwijdering van de natuur, die wordt afgedwongen door de geldeconomie en het daarvan afhankelijke stadsleven. Misschien echter wordt het eerst daardoor mogelijk de natuur werkelijk esthetisch en romantisch te ervaren. Wie gewend is in direct contact met de natuur te leven, die mag dan wel haar bekoringen subjectief ondergaan, echter de afstand tot haar, waardoor alleen de werkelijke esthetische beschouwing ervan mogelijk is, ontbreekt hem. Bovendien ontstaat daaruit ook dat stille verdriet, dat gevoel van smachtende vervreemding en verloren paradijs, zoals gekarakteriseerd door het romantische natuurgevoel. Dat de moderne mens het meest van de natuur geniet in de sneeuwgebieden van de Alpen en aan de Noordzee, laat zich misschien niet alleen verklaren uit de toegenomen behoefte aan opwinding; maar ook daaruit, dat deze ontoegankelijke, ons eigenlijk afwijzende wereld de meest extreme intensivering en stilering vormt van datgene wat natuur überhaupt nog voor ons is: een vergezicht van de psyche, dat zelfs op de momenten van lichamelijke nabijheid zich aan ons manifesteert als innerlijk onbereikbaar, een nooit ingeloste belofte, en zelfs onze vurigste overgave met lichte tegenstand en gereserveerdheid beantwoord.

…….

En dat is niet in tegenspraak met het feit dat juist het geldbezit ons de mogelijkheid biedt voor een vlucht in de natuur. Want juist het feit dat de stadsmens slechts onder deze voorwaarde van haar kan genieten, voegt tussen hem en de natuur die distantie in – al is het ook met veel variaties en louter resonanties – die slechts verbindt door tegelijkertijd te scheiden.

Bron: George Simmel, pagina 658