Aldith Hunkar (56), journalist en presentator: ‘Leren wat ik níét meer moest doen, dat is een eyeopener geweest in mijn leven. Ik was altijd degene die het er wel even bijdeed. Viel er iemand uit, dan belde de NOS van alle driehonderd medewerkers Aldith. Wisseldiensten, invaldiensten, even iemand ergens heen rijden, ik woonde in de buurt en zei toch wel ja. Ook privé: een flyertje maken voor vrienden, een uurtje de spelfouten uit een tekst halen, het lijkt allemaal niets, maar je krijgt er ook niets voor terug. Ik was altijd bereid het probleem voor een ander op te lossen, tot ik in 2007 thuiszat met een burn-out en dacht: dit ligt voor een deel aan mij. En nu moet ik het ook zelf oplossen. Oprah Winfrey zei ooit: als je iets voor een ander doet, doe je het eigenlijk voor jezelf. Dat vond ik zó goed. Ik realiseerde me dat als ik iets voor een ander deed, ik me deep down een held voelde, want als ík het niet voor diegene zou oplossen, wie zou het dan doen? Misschien is altijd maar ja zeggen ook wel een vorm van zelfoverschatting. Toen ik dat eenmaal inzag, werd mijn leven een stuk leuker. Ik ben nu eigen baas, ik kan zelf bepalen of ik een opdracht aanneem. Voor ik ja zeg, bedenk ik tegenwoordig of ik ergens zin in heb, want dat is ook belangrijk: áls je iets doet, moet je het met een beetje liefde doen. Gek genoeg zijn vrienden nog nooit boos geworden als ik ze niet wilde helpen. Misschien speelt mee dat ik een stuk aardiger ben geworden. Er is meer ruimte gekomen in mijn hoofd, denk ik, en daardoor in mijn hart.’

Volkskrant, 8-12-2018